Van wie heb jij toestemming nodig om in beweging te komen?

Van wie heb jij toestemming nodig om in beweging te komen?

Ze zat tegenover me, zichtbaar gespannen en vermoeid.
“Het lukt me niet,” zei ze. “Ik krijg niets gedaan. Mijn leidinggevende verhoogt de druk, mijn team verwacht van alles, maar ik blijf vastzitten. Ik begrijp niet wat er met me gebeurt.”

We startten met de opstelling. Haar vader, moeder en broertje kregen een plek in de ruimte. De representant voor haarzelf stond letterlijk vast, geen beweging in te krijgen.

Na enige tijd vroeg ik haar: “Van wie heb je toestemming nodig om in beweging te komen?”
Ze keek me verbaasd aan en even viel ze stil. Toen zei ze: “Jeetje, van mijn vader. Ik wacht nog steeds op toestemming van mijn vader!”

Die oude, onbewuste behoefte aan goedkeuring had haar jarenlang beschermd tegen risico’s. Zolang haar vader zei dat het goed was, voelde ze zich veilig. Maar in haar huidige werkcontext hield dit patroon haar juist tegen. Het vertraagde haar keuzes en drukte zwaar op haar schouders.

Het inzicht dat ze als volwassene zelf verantwoordelijkheid draagt en geen toestemming meer nodig heeft van een ander, bracht zichtbaar opluchting.

Twee weken later stuurde ze me een bericht:
“De eerste dagen na de opstelling was ik uitgeput, ik heb er maar aan toegegeven. En nu merk ik verandering. Mijn collega’s reageren anders, ik neem beslissingen met zekerheid, en het voelt niet eens zo spannend. Ik voel me krachtig. En als ik merk dat ik vastloopt, denk ik met een glimlach aan m'n vader en besef ik dat ikzelf het besluit mag nemen. Dank je wel."